zondag 10 maart 2013

Gelukkig kunnen sommige mensen eenvoudig met agenda’s schuiven.

Na een vrij volle week met veel vergaderingen en overleggen vanuit diverse netwerken en werkgroepen zou ik afgelopen vrijdag mij eens gaan richten op een thema die ik zelf heel belangrijk vind.

Participatie op de arbeidsmarkt!

Zoals de trouwe lezers van blogs, tv/radio acties en overige media misschien zullen weten, ik ben een Wajonger met een progressief ziektebeeld waarmee ik gerust 80+ zou kunnen worden.

Via een UWV traject mocht ik tussen 1998 en 2001 op hen kosten naar school, wilde destijds systeembeheerder worden en daar schoolde ik mij dus ook voor op kosten van het UWV.

De studie was 2 jaar lang hard leren, iedere werk dag tussen 9:00 en 17:00 om vakken te leren waarvan een halve dag per week praktijk lessen te volgen, het laatste jaar iedere volledige werkweek van maandag tot vrijdag stage lopen..

Ik mag niet opscheppen, de woensdag ochtend was ik niet te vinden op mijn stage adres tussen 8:00 en 17:00 maar in de schoolbanken tussen 9:00 en 12:00.

Destijds liet ik in de eerste 2 leer jaren zien dat ik wel degelijk een kennis knobbel in mijn hoofd had en heb zitten ondanks mijn fysieke beperking(en), bij het laatste jaar stage lopen had ik mijzelf ook echt goed bewezen.

Zelf ging ik stage lopen op een dagbesteding centrum voor mensen met een beperking, ‘vreemde’ keuze misschien maar ook een systeembeheerder behoord vraag gestuurd te kunnen werken.

“Klant” heeft geen armfunctie, wil toch graag zijn/haar stamboek online zien te vinden, ik liet zien dat dat wel mogelijk was d.m.v. het inzetten van hulp middelen.

Tijdens stage was ik gewoon in staat om alle vragen en opdrachten aan te passen aan de situatie, vanuit de opleiding werd daarover ook meteen aangegeven:”jij hebt alle theorie lessen omtrent dat onderdeel goed begrepen waardoor ik uiteindelijk ook mijn stage verslag afrondde met een ruime voldoende”

Tijdens mijn stage werd ik door diverse mensen getipt, ga hier solliciteren wat ik vervolgens ook deed, werd ook officieel aangenomen per 2001 na het behalen van mijn MBI opleiding en in de 2006 verloor ik mijn baan helaas.

Nadien was ik meerdere malen naar het UWV toe gestapt met de vraag:”Mag ik niet weer naar school?” de eerste keer was ik onduidelijk in mijn vraagstelling tijdens een herkeuringsverzoek die ik op eigen initiatief nam, mijn 2e verzoek was glas helder:”ik had 6 jaar positieve werkervaring opgedaan binnen de zorg maar werd uiteindelijk ontslagen door kennis gebrek waar wij wederzijds niet gelukkig van werden.”,”mag ik een SPW/SHP studie gaan volgen?”
Daarop kreeg ik een nee vanuit het UWV, de enigste optie in omgeving van 2007 was om betreffende opleiding binnen een termijn van 3 maand te kunnen starten en afronden.. Ik kan en kon veel maar dat wees ik af.

Mijn arbeidsdeskundige gaf aan mij mee, Klaas je hoeft je geen zorgen te maken om je uitkering, je bent en blijft gewoon arbeidsongeschikt.

Nadien vrij veel vrijwilligerswerk gaan doen en uiteindelijk ging ik mij ook inzetten voor het voormalig CNV(j) Wajong Werkt promo team, wat nu intussen de Realisten heet, CAP100 et cetera, hierbinnen ben ik nog steeds actief in meer of mindere mate.

Met name de presentaties die ik vanuit het CNV(j) geef door heel het land zijn glas helder over wat diverse Wajongeren kunnen ondanks hen beperkingen en hoe de werkgevers daarin ondersteund zouden kunnen worden via het UWV.

De wijze waarop wij vanuit het CNV(j) gaven en geven variëren op jaarbasis nog al, veelal in positieve zin maar bij een aantal bezoeken binnen mijn eigen regio waar ik wel mijn CV zou willen achterlaten krijg ik als slot vraag mee of ik wel weet waar zenuwen groeien, wat progressief betekend et cetera.

Beetje jammer dus, vooral veel angst vanuit de kant van de werkgevers.

Nu nog steeds heeft een werkgever die mij in vaste dienst neemt recht op veel ondersteunde vergoedingen, aanpassingen en de belangrijkste voor mijzelf scholing!!!

In mijn situatie was het toch zo eerst zien en dan geloven vanuit het oogpunt van de werkgevers? Door eerst te leren om mijn kennis weer actueel te maken, vervolgens ergens stage te lopen kan ik laten zien wat ik in huis heb en zullen bangere werkgevers ook iets minder angstig zijn om mij misschien toch wel in dienst te nemen.

Nu kaart ik mijn eigen ‘zielige’ verhaal aan, een paar maand terug was er een transgender te gast bij Casaluna op radio 1. ik schrok van haar verhaal en een aantal in-bel reacties van mensen die telkens gewoon worden afgewezen op vooroordelen of gewoon onkunde.

Op eigen titel had ik ook meteen een houding in de vorm van geef binnen het COC eens een deels Wajong werkt presentatie/de Realisten..

Ik werd verwacht om 13:00 in Amsterdam, voor mijn gemak nam ik maar een trein eerder en zette daarop ook mijn blokker kaart in wetende dat ik volgende week zaterdag ook in Utrecht wil zijn (bijeenkomst voor oud ZiGL’s 10, kennis maken met de ZiGl’s 11 en uiteraard om wat kennis uit te wisselen)

Tussen Meppel en Zwolle werd de trein rit een ‘ramp’, eerst een melding dat alles iets langzamer zou kunnen gaan wegens een storing (kan gebeuren), weer een stukje verder weer dezelfde mededeling en uiteindelijk in Zwolle aan gekomen mochten wij vrij lang wachten.

Sprak dus ook een conducteur aan voor een alternatief reis advies richting Amsterdam, de trein die naast ons stond zou dat wel redden en zou ik tussendoor 1x extra moeten overstappen. Ik zat nog geen 5 minuten, :”geachte dames en heren”,”dit is de eindbestemming van deze trein”,”wegens de wisselstoring reizen wij weer terug naar Groningen/Heerenveen?”
Wederom toch maar Zwolle 5a richting den Haag gepakt,
Lang wachten voor dat deze vertrok wegens de storing maar vlak voor dat ik geneigd was om uit te stappen vertok deze wel.

Vlak voorbij Zwolle werd ik nog even terug gebeld door iemand van het COC die even navraag wilde doen of ik wel op tijd zou aankomen waarop ik aangaf dat ik intussen voorbij Zwolle zat, wel een half uur later zou kunnen aankomen maar mijn presentatie zou kunnen inkorten.

Voor mijn gemak werden vervolg afspraken een half uur naar voren geschoven zodat ik wel de tijd zou kunnen nemen voor mijn vragen en ideeën.

Uiteindelijk arriveerde ik om 14:00 of iets daarna bij de geplande afspraak,
Voor onze afspraak zou ik maar 30 minuten nodig zijn en dat wij er 60 minuten voor zouden willen nemen was en is alleen maar leuk, bij binnenkomst werd ik welkom geheten en kreeg te horen dat ik alle tijd had, mijn gesprekspartner had zijn vervolg afspraken gewoon een dag uitgesteld zodat wij overal de tijd voor zouden kunnen nemen.

Dat kwam mijzelf wel erg handig uit, meestal neem ik in de trein voor een laatste keer door wat ik wel en niet vertellen wil en nu was het alleen maar bellen, smsen en toevalligerwijze een aantal mede passagiers helpen om hen trein rit aan de passen dus bij aankomst was ik best wel gaar.

Kon meteen plaats nemen in een vergaderzaal, kreeg een bak koffie naar keuze en wij begonnen meteen met ons gesprek, echt een presentatie geven was niet eens meer nodig, wij namen samen de presentatie door en hadden behoorlijk lopen brainstommer hoe wij het voor elkaar zouden kunnen gaan krijgen dat de gemiddelde werkgever zich soepeler ten opzichte  van bijvoorbeeld de transgender zou kunnen gaan opstellen omdat deze bij voorbaad al niet eens in dienst genomen worden terwijl men wel top talenten heeft.

Na een uur van wederzijds ideeën uitgewisseld te hebben spraken wij af om in contact met elkaar te blijven en vervolgde ik mijn rit weer naar huis.

Al met al toch een geslaagde dag J