5 Februari j.l. vond het 29e GroenLinks congres plaats in Utrecht waarvoor ik mij al ruim vooraf had opgegeven. Had er zelf veel zin in, maar vanaf het moment dat GroenLinks had aangegeven de civiele missie in Afghanistan te ondersteunen en ook de boze reacties daarop van diverse leden werd ook voor mij het congres des te spannender.
Zelf stond en sta ik achter de idealen van GroenLinks, ook wanneer het om de Kunduz missie gaat. Het zou toch prachtig zijn wanneer men in Afghanistan een eerlijk recht systeem krijgt, correct opgeleide agenten om de veiligheid te bewaken?
Anderzijds, is dat ideaal wel haalbaar, zeker in zo’n korte termijn?
Wie garandeert mij dat de norm van civiele taken niet vervagen naar militaire taken? Om maar een simpel voorbeeld aan vragen en opmerkingen te noemen.
Al vlak voor het congres wilde ik mijzelf ook niet meer uitlaten of ik voor of tegen was, wel kreeg ik de behoefte om spreektijd in te nemen omdat ik absolute voorstanders en tegenstanders zag waarbij een deel van de tegenstanders hen lidmaatschap dreigden op te zeggen of nu inmiddels al gedaan hebben. Wat en hoe alles exact besloten en gebeurd was had duidelijker en beter gekund, maar daar zijn o.a. congressen en ook werkgroepen toch ook voor bedoeld dacht ik bij mezelf.
De week voor het congres had ik nog veel lopen mailen en bellen en natuurlijk de motie van respect en waardering helpen te promoten. Het was en is belangrijk dat wij de neuzen dezelfde richting in houden en krijgen misschien, wij als toekomstig leden, leden, raadsleden en werkgroepen kunnen er ook op toezien dat beloften wel worden nagekomen.
Ben zelf ook heel blij dat ruim 3 kwart van de aanwezigen de motie van respect en waardering ondersteunde, daarnaast kwamen er natuurlijk ook andere thema’s ter sprake en werd er ook goed aan netwerken gedaan.
Ben met een positief gevoel thuis gekomen
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten